Znajmy mojego taty miał konie i tak zaczęła się moja pasja. Codziennie po szkole jeździłam rowerem w stronę stajni. Czułam niesamowitą fascynację do tych zwierząt i nie było dla mnie nic bardziej interesującego. Po jakimś czasie w końcu mogłam jeździć konno samodzielnie i już myślałam, że to spełnienie moich marzeń...

... ale czegoś mi brakowało. Z roku na rok jeździłam coraz więcej. Gdy mój tata zauważył, że płaczę za każdym razem, gdy sprzedawali konia, na którym aktualnie jeździłam - kupił mi go w prezencie. Mika - tak nazywał się mój pierwszy koń. Była młoda i niedoświadczona, podobnie jak ja. Niedługo potem pojechaliśmy na moje pierwsze małe, lokalne zawody jeździeckie. Najbardziej pamiętam z nich nie to, które miejsce zajęłam, ale to, że walczyliśmy z Miką ponad godzinę, żeby załadować ją do przyczepy i wrócić do domu. Nie jestem pewna, jak to się stało, ale jakiś czas potem poprosiłam rodziców o dwutygodniowe wakacje w stajni sportowej. Zgodzili się i od tego momentu nie było już odwrotu. W ciągu dwóch tygodni nauczyłam się o koniach więcej niż przez poprzednie cztery, czy pięć lat. Niezależny dosiad, harmonogram treningów, ciekawe cele i podobnie myślący ludzie. Znów poczułam, że marzenia się spełniają. Ale ciągle czegoś brakowało.

Jak pewnie możesz sobie wyobrazić, ruszyłam w kierunku sportów jeździeckich. Jako jeździec WKKW (Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego) - mieliśmy wiele do przećwiczenia. Od świetnego dosiadu w ujeżdżeniu, dobrego oka w skokach przez odwagę w crossie. Moje dni były wypełnione treningami i radością z pokonywania własnych słabości. Moi rodzice kupili dwa kolejne konie, a ja przeprowadziłam się do Niemiec, aby trenować w olimpijskim ośrodku jeździeckim z najlepszymi trenerami. To wszystko zaowocowało miejscem w reprezentacji kraju i świetnymi wynikami w mistrzostwach dla młodych koni. Cała ciężka praca się opłaciła. Znów czułam się jak - tak, dobrze myślisz - jakby spełniały się marzenia. I tak. Czegoś wciąż brakowało.

Pewnego dnia weszłam do stajni, w której stały moje konie. Podeszłam do ich boksów, ale nie chciały się przywitać - odwracały się tyłem. W tym samym czasie usłyszałam innych ludzi mówiących do swoich koni - "Ty głupku!", "Przestań!", "On jest głupi!" i wiele, wiele gorszych wyrażeń. Poczułam, jak otwierają mi się oczy. Zdałam sobie sprawę, że żaden przyjaciel nie chciałby być tak traktowany tak jak my traktujemy naszych partnerów - i gdyby konie mogły to zrobić - najpewniej by od nas odeszły. Ta myśl przeraziła mnie na tyle, że postanowiłam się zmienić. Nie mogłam dłużej myśleć, że konie, które dają mi uczucie niezatrzymanej wolności - nie czują tego samego, a wręcz coś zupełnie odwrotnego. Moim najważniejszym celem stało się poszukiwanie odpowiedzi jak pogodzić to, co sprawiało przyjemność koniom, z tym co sprawia przyjemność mi i innym jeźdźcom.

A odpowiedź była prosta.

NATURAL HORSEMANSHIP

Zrobiłam sobie kilkuletnią przerwę od startów z zawodach. Nie mogłam już dłużej tego robić wiedząc, że moje konie nie czerpią z tego radości takiej jak ja. Miałam problem z tym, że ruch jeździectwa naturalnego i sporty jeździeckie były jak czerń i biel. Zwolennicy jednego byli przeciwnikami drugiego. Nie wiedziałam jak się w tym odnaleźć. Zaczęłam więc szukać głębiej, aż znalazłam sposób na rywalizację sportową i budowanie wspaniałych relacji z moimi końmi w tym samym czasie. Wyniki? Nadal świetne miejsca na zawodach, ale dużo, dużo więcej przyjemności i satysfakcji. Ponadto praca naturalna z ziemi otworzyła mi drzwi do prawdziwego samorozwoju. Zrozumienie sposobu myślenia i motywacji koni pozwoliły mi znaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania wykraczające daleko poza ramy świata jeździeckiego. 

Bez względu na to, co chcesz robić ze swoim koniem - startować w zawodach, jeździć w terenie czy po prostu bawić się z ziemi - odpowiedź jest tylko jedna.

NAJPIERW BĄDŹ PRZYJACIELEM SWOJEGO KONIA